امروز خوشحال بودم اما یه متن ناراحت کننده نوشتم بدون این که علتش را بدونم
و حالا فهمیدم
چون قرار بود گند زده بشه تو . . . تو . . . تو همه چیزم
می خوام یه داستان بگم
یه داستان غم انگیز
کتاب را بهم داد
گفت : من حق انتخاب داشتم که قبولش نکنم
بعد دفترچه ی شعر ها را نشونم داد
گفت : می تونی بدیش به کسی که بهت پسش نده
. . .
تو راه بلند بلند با خودم تکرار می کردم :
من خوبم
خیلی خوب
خوشحالم
حالم خوبه
من می تونم باید بتونم
تسلیم نمی شم
. . .
عصبانی ام خیلی
گاهی از خودم بدم میاد
از دست خودم خیلی عصبانی می شم
به خودم می گم :
واقعا بی شعوری
هرکی دیگه بود می گفت به درک
اما
نمی دونم چرا
هیچ جوری نمی تونم حس بدی نسبت بهش داشته باشم
هیچ چیزش مثل بقیه نیست
شاید هم به همین علته که خاص می شه
شاید فقط برای من متفاوته
نمی دونم
واقعا نمی دونم
فقط این که دوستش دارم
این که می دونم باز منتظره تلافی کنم
و اگه به قول خودش تموم نشده بود حتما اینو ازم می پرسید
اما من نمی تونم
چون چیزی برای تلافی وجود نداره
چون نمی تونم ازش ناراحت بشم
یا عصبانی یا . . .
برای همین هم اعصابم خورد بود
چون به خودم می گفتم چه مرگته حداقل یکم حس بدی داشته باش
اما نمی شد
نمی شه
دلم می خواست وسط خیابون بزنم زیر گریه
اما این کارو نکردم
اومدم خونه ، لبخند زدم ، و عادی برخورد کردم
انگار من برای همین آفریده شدم
زندگی ادامه داره
و من تسلیم نمی شم هرگز
نمی دونم چرا
حس عجیبی دارم
و احمقانه
همیشه داشتم
این که مظمئن نیست
این که باور نمی کنه
که من می تونم
و این نیاز داره باور کنه
نیاز داره به خودش و به من ثابت کنه
و من پیش می رم
باید برم
کتاب را گذاشتم بالای میزم
جایی که همیشه بتونم ببینمش
نمی خوام فراموش کنم
می خوام یادم بمونه چرا مبارزه می کنم
می خوام قوی تر بشم
می دونم که می تونم
شاید چون هستم اما تا حالا باور نداشتم
شاید تمام این اتفاق ها باید می افتاد تا خودم را باور کنم
تا بپذیرم زنده ام
و مسئول زنده بودنم هستم
می دونم که خدا هست و کمک می کنه باشم
فقط یکم سعی می خواد همین
و من حالا انگیزه شم دارم